Haiku´s
Scheppen uit het niets
opent deuren in de ziel Michaël
De bron wordt verzorgt. In het nachtelijke uur
schudden dromen
aan de wortels
De ochtend fris begonnen van het zijn
schrijvend zie ik mezelf staan vragen om ontmoeting
in deze dag geboren. met onszelf
wetend, pijnlijk soms
Het licht van de kaars in diepten geraakt
brengt helderheid nabij verandering,
messcherp geweten. moed om verder te gaan
staat daar het wezen
reikt de hand
Jaren verstreken geeft houvast
opruimen is geboden geeft inzicht
het hart verruimd geeft kracht
Michaël
Oude Hof:
Hier ligt de dood in prachtig verenkleed getooid
karkas niet zichtbaar voor het oog, waarschijnlijk meegenomen
Geen mens had weet van het moment, het drama wat er toen gebeurde,
de doodsnood van het dier.
wat doet het de mens , nu alles is verstild
alleen het verenkleed, door honden licht verstoven
geven nog een laatste groet van wat eens was
en niet meer is dan slechts herinnering?
Stranden zonnig verweerd
vergezichten onder meeuwen geklater
in tomeloze staan
bespiegelingen als een paal
en golven boven water
rusteloos mijn gedachten
in de tijd? in de branding.
Schuimend en golvend St Jan. 2018
kom ik er aan De zomer in haar grootse pracht
WATER gaat neerwaarts naar de winter lonken
altijd in beweging Het rijpen is begonnen
door de getijden Zo kan ook ik
vind ik mijn bestaan mijn blik weer richten
geen rust ( is gegeven) naar het innerlijke licht
maar ruimte ( volop) waar liefde huist
geen stilte ( is hoorhaar) en stil daar wacht
en langs mijn vloedlijn op het antwoord mensen dat ik zal geven:
zij gaan Zal het in mij gaan rijpen?
beseffen het stromen
van mijn bestaan
vergezichten onder meeuwen geklater
in tomeloze staan
bespiegelingen als een paal
en golven boven water
rusteloos mijn gedachten
in de tijd? in de branding.
Schuimend en golvend St Jan. 2018
kom ik er aan De zomer in haar grootse pracht
WATER gaat neerwaarts naar de winter lonken
altijd in beweging Het rijpen is begonnen
door de getijden Zo kan ook ik
vind ik mijn bestaan mijn blik weer richten
geen rust ( is gegeven) naar het innerlijke licht
maar ruimte ( volop) waar liefde huist
geen stilte ( is hoorhaar) en stil daar wacht
en langs mijn vloedlijn op het antwoord mensen dat ik zal geven:
zij gaan Zal het in mij gaan rijpen?
beseffen het stromen
van mijn bestaan
|
Avond
De dag verdwijnt in tere kleuren nog even.... maar dan valt de nacht een zoeken naar en in gedachten wat deze dag mij bracht Nog even laat de zon haar stralen over velden, weiden en ook huizen gaan Maar dan is er het weten en het wachten dat zij zal rusten in de koelte van de nacht. De teerheid is een schoonheid die daar ontstaat op het snijvlak van twee werelden - een adempauze in de tijd - dat stil en tijdeloos vergaat. Zoals een kind kan zijn, zo teer zo ook is dit moment, als de dag veroudert door de uren verdwijnt....... en als jongeling morgen weer verschijnt! eind mei 2021 |
|
